Od początku się różnimy

2011-10-28

Już w momencie narodzin, dziewczynki statystycznie są troszkę mniejsze i nieco słabsze od chłopców, a ich układ mięśniowy jest gorzej zbudowany. Z drugiej strony to jednak dziewczynki są po urodzeniu bardziej przystosowane i generalnie patrząc bardziej rozwinięte. Charakteryzują się one lepszą koordynacją ruchową, co więcej ich układ nerwowy jest bardziej dojrzały. Z drugiej strony maleńka dziewczynka, jak to przystało jej płci, jest bardzo delikatna i ogromnie wrażliwa. Nawet najmniejsze niewygody są w stanie wytrącić ją z równowagi, w przeciwieństwie do chłopców. Ponadto małe dziewczynki są bardziej zainteresowane otaczającymi je ludźmi i szybciej udaje im się zapamiętać twarze najbliższych. Uwielbiają też chwile w których ktoś bliski stoi nad kołyską i kieruje do nich słowa. Dziewczynki próbują nawet na swój sposób odpowiadać gaworząc. Później udaje im się szybciej i wyraźniej wymawiać pierwsze słowa i ich mowa rozwija się sprawniej niż u chłopców.

Chłopcy różnią się od malutkich kobietek. Zdają się być bardziej aktywni i więcej czasu poświęcają eksploracji otaczającego ich świata. Nie potrzebują też tak wielu godzin snu jak ich rówieśniczki. Już on pierwszych dni życia są też bardziej agresywni i wyraźniej okazują negatywne emocje, poza tym zdecydowanie trudniej jest ich uspokoić. Małe niedogodności nie stanowią dla niego większego problemu. Jest w stanie wytrzymać dłużej z mokrą pieluchą niż dziewczynka. Kiedy malutki chłopczyk przyswoi już sobie umiejętność chodzenia, to zwykle jest odważniejszy niż dziewczynka i podejmuje więcej samodzielnych wypraw po zakamarkach domu. Jeśli chodzi o mowę to u chłopców generalnie rozwija się ona później.

W okresie przedszkolnym opisane wyżej różnice jeszcze bardziej się pogłębiają. Podczas gdy rozwój dziewczynek charakteryzuje się dużą regularnością, to u chłopców przebiega on raczej skokowo. Dziewczynki są w przedszkolu bardziej troskliwe i opiekuńcze oraz skłonne do współpracy. Ich ulubione zabawy polegają na naśladowaniu dorosłych w zwykłych życiowych sytuacjach, dlatego bawią się w dom, sklep czy szpital. Natomiast chłopcy bywają bardziej agresywni i uwielbiają rywalizację. Uwielbiają jak najdokładniej penetrować otoczenie, zajmować się konstrukcją najróżniejszych przedmiotów oraz rozkręcaniem i ponownym składaniem najróżniejszych przedmiotów. Ponadto w przedszkolu widać, że podczas gdy dziewczynki zdecydowanie sprawniej posługują się mową, chłopcy charakteryzują się o wiele bardziej rozwiniętą wyobraźnią przestrzenną.

Jaki stosunek do własnej płci mają same dzieci? Przede wszystkim od urodzenia przez całkiem długi okres dzieci w zupełności nie zdają sobie sprawy z tego, że istnieje coś takiego jak płeć. Dopiero około trzeciego roku życia młody człowiek zaczyna rozróżniać swoją tożsamość, a więc jest w stanie stwierdzić czy jest dziewczynką czy chłopczykiem. Nieco później w wieku około 4 lat dzieciak zdaje już sobie sprawę, że kiedy dorośnie będzie jak mama albo jak tata, a więc stanie się kobietą lub mężczyzną. Jednak dopiero rok później mały człowiek zdobędzie świadomość, że jego płeć pozostaje niezmienna.

Oczywiście różnice o których wspominamy, to bardzo zgeneralizowane opisy. Istnieje cała masa indywidualnych różnic między dziećmi, które albo nie mają związku z płcią, albo zaprzeczają obiegowym opiniom. Jeśli zatem Twoja córka biega z chłopakami i krzyczy głośniej niż jej starszy braciszek, to nie masz powodów do obaw. Pozwól swojemu dziecku zachowywać się zgodnie ze swoim temperamentem, jednocześnie uświadamiając mu różnice pomiędzy płciami, a zapewne wyrośnie na wspaniałą kobietę lub odważnego mężczyznę.

Pokaż więcej wpisów z Październik 2011